Fatality!

Als ik ergens platte kak van krijg, dan is het wel van tendentieuze artikels als Tieners proberen Mortal Kombat uit op zusje (uit de ‘kwaliteitskrant’ De Standaard, maar terug te vinden in zowat alle dagbladen vandaag). Voor de mensen die te lui zijn om te klikken, kopieer ik de inleiding even schaamteloos van de website van DS:

Twee tieners uit de Amerikaanse staat Colorado worden ervan verdacht het zevenjarige zusje van een van hen om het leven te hebben gebracht door de gevechtshandelingen uit de videogame Mortal Kombat op haar uit te proberen. Het tweetal, een jongen en een meisje, wordt vervolgd voor kindermishandeling met de dood als gevolg.

Qua vergezochtheid kan die omschrijving zonder problemen naast Steve Fosset gaan staan. Mensen kregen toch al op hun bakkes lang voor er ook nog maar sprake was van Mortal Kombat? De vergelijking slaat de bal dus harder mis dan Michael Jordan in zijn baseballperiode. Tenzij, natuurlijk, de tieners in kwestie Liu-Kangsgewijs vuurballen uit hun handpalmen afvuurden naar het arme meisje.

Blame the game and send some more troops to Iraq
Het is natuurlijk typisch Amerikaans om bij zo’n trieste gebeurtenissen met een beschuldigende vinger naar videospelletjes te verwijzen, al is hun consequentie vaak ver zoek. Niemand rept bijvoorbeeld met een woord over het verderfelijke spel The Sims, als het gaat over de zwangerschap van Britney Spears’ zestienjarige zusje of over het extreem gewelddadige Mijnenveger -standaard in Windows!- als er kinderen aan het voetballen zijn met een granaat uit WOII. Als er iemand wordt gegrepen door een vrachtwagen als hij de autosnelweg oversteekt, wijst niemand Frogger met de vinger.

Advertenties

Hans (2)

Het was te verwachten. Eén of ander jongmens pleegt een paar moorden, komt voor de rechter om zijn straf te bepalen en er begint iemand te roepen: “Maar, maar, maar… hij is een autist! Hij is niet verantwoordelijk voor zijn daden! Hans for president!”. Wrong, bitch. Hans is een moordenaar en moet de bak in. Voor heel lang.

Tegenwoordig lijkt het wel of elk ongewenst gedrag het gevolg is van één of andere aandoening die op dat moment in de mode is. Blijft Jefke na herhaaldelijke waarschuwingen niet in zijn stoeltje zitten, maar rent hij voortdurend rond terwijl hij al het meubilair tot schroot herleidt? ADHD, meneer. Hij kan er zelf niks aan doen, het arme ventje. Geef hem wat pilletjes en wat geld, want hij heeft het toch zo moeilijk met zijn ziekte.

Haalt Kevin slechte punten op school, let hij niet op in de klas en gedraagt hij zich ronduit asociaal? Zo erg meneer, de arme stakker heeft autisme. Daardoor begrijpt hij niets van wat u vertelt, kan hij geen simpele optelsommen maken en kwijlt hij een beetje. Maar hij is wel hoogbegaafd hoor! Zijn buitengewone intelligentie is een zwaar kruis om te dragen. Misschien moest de school maar wat meer aandacht besteden aan zijn situatie, meer moeite doen om hem toch naar dat diploma te leiden. Daar krijg ik dus vierkant de wubbes van.

Blijf maar baren

Op het gevaar af voor een hartenloze nazi versleten te worden, wil ik toch even afgeven op deze mensen. Laurence (27) en Angelique (24) verwachten twee identieke tweelingen, wat heel bijzonder is en ergens ook wel sprookjesachtig mooi. Zeker als je weet dat het een meisjestweeling en een jongenstweeling zal zijn.

Het koppel heeft al twee dochters, eentje van 5 en eentje van 3, en was volgens Laurence (dat is de man) al zeven maanden aan het proberen om opnieuw zwanger te geraken. Ze willen zo graag een groot gezin, maar door vruchtbaarheidsproblemen loopt dat niet van een leien dakje. Dankzij een behandeling komt hun wens nu uit: als alles goed gaat, hebben ze binnen enkele maanden meteen zes koters!

Maar dan komt het:

‘Dit wordt hier straks een minicrèche’, zegt de toekomstige vader. ‘We hebben geen auto, ik ben werkloos, Angelique is huisvrouw. De huur die we nu betalen voor een woning met drie slaapkamers is torenhoog. Het eerste jaar na de geboorte kunnen we daar misschien wel blijven wonen, maar zodra de oudste kinderen een groot bed hebben, zal dat beslist niet meer lukken.

We hebben bijgevolg bij de sociale huisvestingsmaatschappij aangedrongen op een grotere woning. Het is afwachten of dat snel zal lukken. Ik ben niet van plan om te gaan schooien bij allerlei bedrijven, maar het zou aardig meegenomen zijn mocht zich spontaan een milde schenker aanbieden.’

Dus ondanks het feit dat hij werkloos is, zij huisvrouw én ze de huur van hun huis nu al amper kunnen betalen, zijn ze toch al zeven maanden aan het proberen om een derde kleine te kweken! Doen ze het uit liefde of voor het kindergeld? Ik weet het niet, maar ik begrijp niet dat ze na vijf jaar en twee dochters nog altijd niet doorhebben wat voor een kostenpost een kind kan zijn. En integenstelling tot een home cinema kan je het niet op krediet kopen.

Het is wel erg nobel van de vader om niet “te gaan schooien bij allerlei bedrijven”, en enkel impliciet lonkt naar een “milde schenker”. Ik vraag mij af of hij al van het concept werk zoeken gehoord heeft…

Vergeef me het gebrek aan romantiek, maar ik vind dit een schoolvoorbeeld van sociaal egoïsme. Om me niet te verliezen in een eindeloos gezwam van argumenten en gekanker, verwijs ik graag naar het nummer Blijf Maar Baren van Osdorp Posse. De tekst kan je hier lezen, Def P says it all.

Ik krijg er alleszins vierkant de wubbes van.

*update 23/07*
De kindjes zijn na 23 weken geboren en helaas alle vier overleden. Uit respect voor de ouders geef ik geen commentaar bij de volgende passage uit de krant: “De namen die ze voor de jongens hadden gekozen waren Amaru en Keanu, voor de meisjes Aaliyah en Kaylee.”

wubbes

Ik krijg de wubbes (weubbes? wøbbes?) van mensen die mij op een arrogante manier laten weten dat ik best eens een cursus “korrekt (sic) taalgebruik” zou volgen. Aargh, als het ware.

Survival of the fittest is niet meer wat het geweest is.